Το ένα ήταν πως πριν από χρόνια, όταν ο πατέρας μου είχε ένα ατύχημα με μηχανάκι και είχε χτυπήσει το γόνατό του, η γυναίκα από τη Βουλγαρία που φρόντιζε την γιαγιά μου, είχε βάλει τα χέρια της πάνω απ' όλο του το σώμα, κάνοντάς του κάτι σαν “σκανάρισμα” (που ήταν ακριβώς αυτό που έκανε, όπως έμαθα αργότερα) και του είπε πως το γόνατό του ήταν μια χαρά (ήταν πράγματι, μετά από αυτό) και πως επίσης είχε περάσει από μια σοβαρή χειρουργική επέμβαση στο θώρακα, όμως ήταν, επίσης, μια χαρά. Ήταν αλήθεια! Της ζήτησα να κάνει το ίδιο και με μένα και θυμάμαι πως ένοιωσα κάτι σαν δροσερή αύρα μέσα σε μια ζεστή καλοκαιρινή μέρα. Δεν γνώριζα τίποτε άλλο, παρά πως είχα μείνει κατάπληκτη από την ικανότητα αυτής της γυναίκας!
Έπειτα, χρόνια αργότερα, μια γνωστή μου είχε κόψει το γόνατό της πολύ άσχημα! Πήγε για ράμματα, όμως μέρες μετά την πονούσε ακόμη και έβγαινε υγρό από την πληγή. Μας είπε πως μια νέα γυναίκα στην παρέα της, της είχε ζητήσει να δώσει Ρέικι στην πληγή της προκειμένου να τη βοηθήσει να επουλωθεί. Της έδωσε και η πληγή ήταν πολύ καλύτερα αμέσως μετά (δεν έτρεχε πια υγρό) και επουλώθηκε πολύ γρήγορα!
Το τρίτο πράγμα που ήξερα ήταν πως κάποια μέρα ήθελα να μάθω περισσότερα γι' αυτό...
Έτσι, όταν μπήκα μέσα σε ένα κέντρο τύπου μια ζεστή καλοκαιρινή μέρα του Ιουλίου του 2008, ψάχνοντας για ένα περιοδικό με σταυρόλεξα για τα παιδιά, ακριβώς εκεί μπροστά στα μάτια μου, ήταν ένα περιοδικό που λεγόταν “Reiki time”. Το κοίταξα και είπα στον εαυτό μου “Θα το ψάξω αυτό το θέμα όταν έρθει η ώρα”. Συνέχισα να ψάχνω για κάτι άλλο, όταν ξαναήρθα μπροστά στο ίδιο περιοδικό. Για κάποιο περίεργο λόγο ήξερα πως η ώρα είχε έρθει!
Πήρα το περιοδικό στο σπίτι και δεν μπορούσα να περιμένω να έρθει η στιγμή για το μεσημεριανό ύπνο που θα μπορούσα να βρω λίγη ώρα να το ξεφυλλίσω.... Το επόμενο πράγμα που ήθελα ήταν να “μάθω” Ρέικι αμέσως! Χρησιμοποιούσα τη λέξη “να μάθω”, μια και δεν γνώριζα ακόμα πως το Ρέικι δεν μαθαίνεται όπως μαθαίνουμε ιστορία, ή μια ξένη γλώσσα. Δεν μπορούσα να το μάθω από τα βιβλία, προς μεγάλη μου απογοήτευση... Παρόλα αυτά, πήγα στο πλησιέστερο βιβλιοπωλείο και παράγγειλα δυο βιβλία τα οποία ανέφερε το περιοδικό. Έπρεπε να μάθω περισσότερα γι' αυτό!!! Και έπειτα ... έπρεπε να βρω έναν δάσκαλο!
Ωχ! Πως θα έβρισκα έναν δάσκαλο; Πόσο έπρεπε να πληρώσω; Πόσο θα έπρεπε να περιμένω; (Δεν σας είπα πως βρισκόμασταν σε καλοκαιρινές διακοπές, μακριά από το σπίτι, κι έτσι ήταν ακόμη πιο δύσκολο να βρω δάσκαλο εκεί....) Πως θα ήξερα πως είναι καλός/-ή δάσκαλος/-α; Τι θα περιλάμβανε η διδασκαλία, αν όπως έλεγαν τα περιοδικά και τα βιβλία, ήταν κάτι το βιωματικό;
Αυτό που γνώριζα ως εκείνη τη στιγμή απ' ό,τι είχα διαβάσει (παρόλο που μου πήρε καιρό για να κατέχω πραγματικά αυτή τη γνώση), ήταν πως το Ρέικι ήταν μια εναλλακτική, ολιστική ενεργειακή μέθοδος που χρησιμοποιούσε την Συμπαντική ενέργεια μέσω των χεριών αυτού που εξασκεί το Ρέικι ώστε να φέρει χαλάρωση, να διώξει το άγχος, να ξεμπλοκάρει σε όλα τα επίπεδα, να καθαρίσει τα συστήματα, να ανοίξει και να ισορροπήσει τα τσάκρας (ενεργειακά κέντρα), τους μεσημβρινούς (ενεργειακά κανάλια), να καθαρίσει την αύρα, να αναζωογονήσει και να προάγει την υγεία, την ολότητα και την ηρεμία σε όλα τα επίπεδα, τόσο στον εαυτό του (σε αυτοθεραπεία), όσο και στους άλλους. Γνώριζα επίσης πως το Ρέικι -η Συμπαντική ενέργεια- θα άνοιγε τον άνθρωπο μέσω των συντονισμών/μυήσεων/ενδυναμώσεων, σαν ένα λουλούδι, ενώνοντας την περιορισμένη προσωπική ενέργεια με την απεριόριστη πηγή της ενέργειας. Για την ακρίβεια, η ανθρωπότητα κάποτε είχε αυτή τη δύναμη να αυτοθεραπεύεται μέσω του αγγίγματος, και αυτό παρέμενε καταγεγραμμένο στη μνήμη του σώματός μας, όταν ενστικτωδώς αγγίζουμε ή πιέζουμε πάνω σε ένα πονεμένο μέλος, ή όταν προσπαθούμε να ηρεμήσουμε ένα μωρό που κλαίει... Ο συντονισμός απλά θα άνοιγε ή θα καθάριζε τα κανάλια που ήδη υπήρχαν και αυτό ήταν πολύ ελκυστικό για μένα για κάποιο λόγο! Πάντα το έβρισκα εύκολο να δεχτώ όρους ή έννοιες όπως ενέργεια, κλπ., όμως παρέμεναν σχετικά ασαφείς και δεν μπορούσα να τις εξηγήσω ακριβώς...
Ωστόσο, το να βρω τον κατάλληλο δάσκαλο και να κάνω το επόμενο βήμα προκειμένου να λάβω τον πρώτο συντονισμό, παρέμενε ακόμη μια πρόκληση για μένα... Γνώριζα μόνο ό,τι έγραφαν τα βιβλία, όμως αυτό που έλεγαν ήταν πως δεν υπήρχαν λέξεις να περιγράψουν το πως νιώθεις!
✾ ✾ ✾ ✾ ✾ ✾
.... συνεχίζεται........... (όχι απαραίτητα στην επόμενη ανάρτηση ☺)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου